Powrót do Hammerlocke nie był szczególnie szczęśliwy i to z przynajmniej dwóch różnych powodów. Pierwszym było oczywiście to, że nie zdążyli odejść na tyle daleko, by którekolwiek z nich mogło faktycznie za tym miejscem zatęsknić. Drugim powodem było to, dokąd i dlaczego się kierowali – ratowany przez nich Zubat mógł hyc w naprawdę złym stanie. Jedyne, co mogli teraz zrobić to oddać go w dobre ręce i liczyć na to, że wyjdzie z tego bardzo szybko.

— Lance! — Reina podniosła się ze swojego siedzenia bardzo szybko o ruszyła w jego stronę. Zdecydowanie mieli sporo do nadrobienia a nie widzieli się tylko przez kilka godzin.

— Nie wiadomo, co z nim będzie. W tej chwili wciąż jest z lekarzami na oddziale. A i was? Jakieś poszlaki? Inne Pokemony ranne?

Wyglądało na to, że przymus skrócenia przygody tak szybko sprawił, że Lance zmienił swoje zdanie na temat wyprawy w ogóle. A może nie tyle zmienił, co zwyczajnie do niego dotarło, że przez cały ten czas właśnie tego chciał? Cóż, niezależnie od powodów, rezultat był ten sam – nim jeszcze zdążyli porządnie rozwinąć skrzydła, musieli wrócić do miasta i przeczekać. Z jednej strony mogli zostawić Zubata w rękach pielęgniarek i doktorów, ale jakoś żadne z nich nie zaproponowało tej opcji. Mimo wszystko dobro poszkodowanego stworzenia było dla nich ważniejsze niż ruszenie w świat.

— Całkiem pusta? — Dziewczyna wydawała się być tym faktem również zaskoczona, a gdy usłyszała resztę historii... Cóż, nie wyglądała na szczęśliwą. Ewidentnie martwiła się losem dzikich Pokemonów.

— Mam nadzieję, że policja odnajdzie odpowiedzianych. — Powiedziała pochmurnie, wtulając twarz w grzywę swojej Ponyty.

Reina przez większość czasu słuchała w milczeniu. Wyglądało na to, że nie wiele miała do powiedzenia na ten temat. Z resztą – co mogła w tej sprawie zrobić? Jeżeli policja nie dawała sobie z tym rady, oni tylko w dwójkę tym bardziej nie było w stanie rozwiązać zagadki. Nieobecność Pokemonów była zdecydowanie niepokojąca - kto mógłby porwać dosłownie wszystkie stworzenia zamieszkujące cała jaskinie? To, że w całym Galar działy się podobne rzeczy było jeszcze bardziej niepokojące.

— Już po wszystkim. — Zanim Reina zdążyła cokolwiek powiedzieć tuż obok nich pojawiła się siostra Joy, z typowym dla siebie uśmiechem na twarzy. Czy to oznaczało, że Zubat był już bezpieczny?

Pojawienie się siostry Joy chociaż na chwilę odciągnęło ich myśli o pustej jaskini i problemach w całym Galar. Tutaj mieli jeden większy – upewnić się, że spotkane maleństwo było całe i zdrowe. Biorąc pod uwagę jego stan, nie było to zbyt oczywiste – Pokemona nie dało się wyleczyć drobnymi środkami, które mieli ze sobą a i wysiłki medyków w PokeCenter trwały dość długo...

— Udało nam się wyleczyć większość obrażeń i jedyne, czego to maleństwo teraz potrzebuje to odrobina odpoczynku i spokoju. Dobrze by było, żeby ktoś przy niej był, kiedy będzie budzić się z narkozy. — Kobieta spojrzała na nich oboje, po czym Reina podniosła się z miejsca kiwając głową.

— Jak długo będzie jeszcze spać? — Spytała, spoglądając przy tym na Lance'a, jakby próbując dowiedzieć się, czy on też zamierzał zobaczyć Zubata.

Siostra Joy uśmiechnęła się w stronę Lance’a, gdy ten zadał pytanie. Być może nawet wyjaśniłaby mu, że intrygujący kolor Pokemona wcale nie był związany z jego płcią, gdyby tylko wiedziała, że takie właśnie myśli chodziły mu po głowie.

— Jak najbardziej. Myśle, że znajoma twarz z pewnością pomoże maleństwu dojść do siebie. Pamiętajcie tylko, żeby nie robić za dużo hałasu. — Po tych słowach zaprowadziła ich do pomieszczenia, w którym w małym inkubatorze leżał uratowany przez nich Zubat. Pokemon spał, dając znał życia jedynie poruszająca się rytmicznie klatka piersiowa świadcząca o tym, że oddychał. W wielu miejscach na jego ciele znaleźć można było plastry i bandaże, ale przynajmniej nie wyglądało to już tak źle jak pootwierane rany, z którymi go znaleźli.