Dane podstawowe

	Imię: Cassian Artemis Nazwisko: Fawley Czystość krwi: Szlachetna mieszana (ojciec czystokrwisty, matka krwi szlachetnej mieszanej) Status majątkowy: Czarodziejski Stan cywilny: Żonaty, Kaylin Wittermore-Fawley Ród i gałąź: Fawley, boczna gałąź Nazwiska rodziców: Orion Fawley, Annabelle Rastrick-Fawley Data urodzenia: 1 czerwca 1917
Wizerunek: Bill Skarsgard

Ukończona szkoła: Szkoła Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, Ravenclaw
Miejsce pracy: Szkoła Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, Szkocja
Posada: Nauczyciel Eliksirów
Różdżka: Kieł widłowęża, ciś, 13 cali, dość elastyczna. Prosta różdżka pozbawiona szczególnych zdobień, na stosunkowo jasnym drewnie koloru kojarzącego się nieco z popiołem widać ciemniejsze tony nieregularnych sęków.
Bogin: Martwe ciało matki, Kaylin albo Kitty.
Ain Eingarp: Dom jego dziadków - babcia przygotowująca coś w kuchni razem z matką, dziadek palący fajkę w fotelu. I on, całkiem dorosły, wracający z Hogwartu na wakacje z ogromną teką prac do sprawdzenia oraz walizką pełną przyborów do warzenia eliksirów. Uśmiechnięty radośnie oznajmia rodzinie, że chce im kogoś przedstawić.
Zapach amortencji: Powietrze po letniej burzy, benzyna, środek do czyszczenia kociołków, ledwie wyczuwalna nuta różana.

Wygląd postaci:
W ciągu ostatnich kilku lat okropnie wyrósł i teraz sięga blisko stu dziewięćdziesięciu centymetrów. Na piątym i szóstym roku przypominał jeszcze do tego kościotrupa - wysoki, przeraźliwie chudy, z wielkimi ślepiami i zapadniętymi policzkami, ale dobiegając dwudziestki wreszcie dał radę porządnie zmężnieć. Wciąż jest wprawdzie mocno żylastym i szczupłym młodym człowiekiem, ale przynajmniej nie wygląda, jakby mógł w każdej chwili umrzeć - szerszy w barkach i górujący nad większością społeczeństwa, robi wrażenie znacznie potężniejszego niż w rzeczywistości jest. Po przebywaniu dłuższy czas na świeżym powietrzu i pracach na gospodarstwie w wakacje jego skóra nabrała trochę zdrowszego kolorytu i tylko spojrzenie nieprzytomne jakby miał wieczną gorączkę ostało się jeszcze z nastoletniego Pierwszego Woźnego Ravenclawu.
Ma ciemnobrązowe, półdługie włosy, zaczesane zwykle gładko w tył i często dodatkowo przylizane, coby utrzymać je w jednym miejscu przez cały dzień. Plusem jest to, że przynajmniej są proste jak druty i ogarnięcie ich nie wymaga szczególnego wysiłku - w najgorszym wypadku Cassian wygląda, jakby dopiero co wyszedł spod prysznica, z kudłami smętnie oklapniętymi. Przez lata walczył ze swoją twarzą o choć odrobinę zarostu, który opierał się przed rośnięciem uparcie, aczkolwiek ostatnio chyba wreszcie się poddał i teraz Fawley wyraźnie drapie, kiedy zapomni się ogolić.
W pociągłej twarzy Cassiana najbardziej uwagę przyciągają jego oczy: duże, okrągłe, koloru mulistej wody, jak on sam to określa. Od przynajmniej kilku osób słyszał, że kiedy zapatrzy się na coś, wygląda co najmniej strasznie. Do chorobliwości jego wyglądu przyczyniają się też często występujące cienie pod oczyma, których nabawia się przez męczącą go wiecznie bezsenność.
Co do strojów, to pewnie ubierałby się porządniej, gdyby choć trochę zwracał uwagę na to, co konkretnie wciąga na grzbiet. Jego szata, chociaż w zasadzie nowa, ma już kilka odbarwień po kwasie na rękawach i parę dziurek oficjalnie wypalonych zaklęciami, ale co do prawdziwości tego stwierdzenia można mieć pewne wątpliwości.
Ma sporo blizn i odbarwień skóry, głównie na rękach, chociaż nie tylko. Praktycznie nigdy o tym nie mówi, a jeśli ktoś zapyta, zbywa delikwenta stwierdzeniem w stylu "rozlał mi się eliksir" albo "podrapał mnie kot".

Informacje biograficzne

1. Jaka atmosfera panowała w domu rodzinnym twojej postaci i jak to na nią wpłynęło? W jakim otoczeniu dorastała?

Atmosfera w jego domu zawsze była napięta, co na dłuższą metę doprowadziło chłopaka do licznych problemów emocjonalnych. Jest przekonany, że jego ojciec go nienawidzi i nie może się pogodzić z tym, że przez niego cierpi również jego matka, którą bardzo kocha.

2. Jak spędziła lata szkolne? Miała wielu przyjaciół, skupiała się na nauce, dokuczała innym uczniom, była ulubieńcem jakiegoś profesora?

Kilka pierwszych lat nie miał prawie żadnych przyjaciół poza swoim kuzynem oraz małą, acz bardzo energiczną panną z Hufflepuffu. Później, po wprowadzeniu Skorowidza, zaczął sprawiać problemy, wdawać w bójki i ogólnie zadawać z dość nieprzyjemnymi typami. Jego przyjaźń z Leonem Averym zaowocowała rozkręceniem nielegalnego mini handlu eliksirami na szkolną skalę. Dopiero na ostatnim roku zaczął uspokajać się trochę - być może po prostu wydoroślał, kto wie? Zawał więcej bliskich znajomości z innymi siódmoklasistami, z których część przetrwała też ukończenie szkoły.
Przez wiele lat uznawany był za skończonego idiotę i ledwie przechodził z klasy do klasy, nie potrafiąc rzucić porządnie ani jednego zaklęcia. Jednak pod wpływem ciężkiej pracy i wiary w jego możliwości tak ze strony przyjaciół, jak i nauczycieli takich jak profesor transmutacji Fell czy Maxwell od eliksirów, zdał Owutemy z wyróżnieniem od dyrektora.
Przez lata był również szukającym w szkolnej drużynie quidditcha, Srebrne Wiwerny.

3. Czy jest rozpoznawalna w jakichś kręgach? Zrobiła coś, by zaskarbić sobie szacunek lub strach innych?

Póki co znany jest głównie w Hogwarcie i wśród absolwentów z 1935 roku jako "ten ponury Fawley od eliksirów". Więcej osób bało się go, niż szanowało ze względu na osiągnięcia, ale wszystko może się jeszcze zmienić, prawda?

4. Jakie były zdarzenia, które wykreowały jej charakter, zdefiniowały styl życia? Jest tradycjonalistą czy płynie z prądem nowości?

Na rozwój jego charakteru i podejścia do życia w największym stopniu wpłynęło chyba wprowadzenie Skorowidza, co przyłożyło się do dalszego rozwoju napięć jakie istniały od zawsze pomiędzy nim i ojcem. Spowodowało to liczne stany depresyjne, nieumiejętność radzenia sobie z własnymi, skrajnymi emocjami, a w rezultacie problem z nawiązywaniem nowych znajomości, a nawet próby samobójcze.
Jeśli chodzi o nowe rzeczy, to Cass dopiero zaczyna ich próbować. Lubi tworzyć, pracować fizycznie, próbować nowych rzeczy - jak to młody człowiek szukający swojego miejsca w świecie.

5. Twoja postać jest zwolennikiem Skorowidzu Czystości Krwi, staje murem za mugolami, czy pozostaje neutralna? Osadź ją w aktualnej sytuacji politycznej.

W pewnym stopniu ma wpojone to, że powinien zwracać uwagę na czystość krwi i nie raz nazwał kogoś szlamą. Z drugiej strony jednak nienawidzi samego Skorowidza i ma znajomych, a nawet przyjaciół, którzy wcale do niego nie trafili. Jeśli chodzi o kwestię polityki więc jest wciąż bardzo niezdecydowany i niezadeklarowany do końca.

Zacisnął mocniej pięści, aż zbielały mu kostki, a paznokcie wbiły się we wnętrze dłoni boleśnie. W głowie wciąż słyszał głos ojca, świdrujący, irytujący, burzący w nim krew. Kiedyś było inaczej, kiedyś ojciec był inny... Może nigdy nie idealny, ale inny. Nigdy nie darzył szczególną miłością swojej żony, a syna w większości przypadków po prostu ignorował, ale od momentu w którym wydano ten przeklęty skorowidz, jakby coś w niego wstąpiło. Cassian zaczął nienawidzić wakacji i świąt, podczas których musiał wracać do rodzinnego domu, opuszczając bezpieczne mury Hogwartu. Niedobrze mu się robiło na samą myśl o słuchaniu kolejnych kłótni rodziców... O ile w ogóle można to było nazwać kłótnią: jego matka znosiła wszystkie słowa męża z właściwą sobie łagodną pokorą, co tylko doprowadzało chłopaka do większej furii. Sam by się mu postawił, ale... Bał się go. Bał się własnego ojca i przez to czuł wobec samego siebie jeszcze większe obrzydzenie. To palące w gardle wściekłością, wiążące wnętrzności w supeł, piekące bezsilnymi łzami. Wcisnął się w kąt łóżka, podciągnął kolana pod brodę i zacisnął powieki tak silnie, że rozbolała go od tego głowa. A może to od głosu ojca, który wciąż się w niej kołatał? Nie wiedział, nie chciał wiedzieć. Chciał jedynie zniknąć, przestać istnieć, w jakiś magiczny sposób przenieść się z powrotem do swojego cichego dormitorium w wieży Ravenclawu. Czy prosił o zbyt wiele?
Z dołu dobiegł go donośny huk, jakby coś spadło z dużej wysokości, rozbijając się na drobne kawałeczki. Odruchowo założył ramiona na głowę, zasłaniając sobie uszy. Był takim obrzydliwym tchórzem... Chciało mu się płakać, ale wiedział, że gdyby ojciec zobaczył coś takiego, to nie skończyłoby się na krzykach. Przycisnął dłoń do ust i zagryzł na niej boleśnie zęby. Ból w jakiś pokrętny sposób przynosił mu ulgę. Na kilka chwil.