Luty w tym roku okazał się być bardzo zimny, szczególnie w szkockich górach. Było to widać idealnie po zaśnieżonych ulicach Hogsmeade, które wciąż jeszcze przypominały bardziej zimę, niż wolnymi krokami zbliżającą się wiosnę. Na witrynach sklepów widać było masę ozdób przygotowanych na święto zakochanych. Podobnie było też z herbaciarnią Tisanerie Beaufort. Jak co roku miejsce to pękało w szwach od par, które postanowiły spędzić Vali's Day na ciepłym napoju i ze smacznym deserem. Zarówno uczniowie Hogwartu, jak i dorośli wchodzili do pomieszczenia, które miało tego dnia ustawionych więcej stoliczków niż zwykle – z nadzieją na zmieszczenie większej ilości klientów. W oknach widać było zwisające różowo-czerwone girlandy z błyszczącymi serduszkami i lampkami. Na stoliczkach stały pełne serc wyjątkowe karty zamówień, w których można było znaleźć cennik wyrobów sporządzonych wyłącznie na ten weekend. I chociaż w środku panował ogromy gwar, wokół stolików wyczarowane zostały bańki wyciszające, dzięki czemu siedząc przy nich pary mogły liczyć na odrobinę ciszy. W końcu hałasy z krzesełka obok nie sprzyjają romantycznemu nastrojowi, tak?

Za barem tego dnia można było spotkać zarówno właścicielkę przybytku, pannę @Cecille Beaufort jak i jej młodego pracownika, którym był znany starszym rocznikom @Colin Farbridge – jeszcze niedawno bowiem chodził wraz z nimi do szkoły. Pomiędzy nogami zarówno gości, jak i pracowników pałętały się koty, którym właścicielka udostępniała swoje zaplecze na co dzień, a które szczególnie teraz, gdy na zewnątrz było tak mroźno, z radością korzystały z ciepła, jakie miała im do zaoferowania herbaciarnia. Od czasu do czasu ocierały się o nogi przybyszów, czasem wskakiwały na stoliki czy kolana, albo po prostu spały sobie na jakiejś poduszce czy dwóch gdzieś w kącie.

Panna Beaufort lubiła święto zakochanych – pełno ćwierkających par, masa zamówień i pieniądze. Z tym właśnie jej się kojarzyło. Czy można było ją winić za takie a nie inne podejście? Przez wiele lat drwiła ze wszystkich tych, którzy się zakochiwali i uznawali Vali's Day za najważniejszy dzień w roku. Ona sama dość chłodno podchodziła do uczuć, tego nauczyło ją życie. A odkąd miała tego swojego narzeczonego? Cóż, nadal bawiło ją to święto, ale przynajmniej nie udawała już, że zakochują się tylko głupcy. Albo inaczej – że ona nie jest takim głuptasem.

Inną sprawą było, że praktycznie nigdy nie miała tego dnia wolnego. Herbaciarnia pękała w szwach i ona sama tylko z jednym pomocnikiem ledwo wyrabiała. Nic dziwnego, że zatrzymała się na chwilę przy barze, obserwując zbierającego zamówienia Colina i odetchnęła cicho. Była zmęczona i dobrze wiedziała czemu. Teraz jednak nie miała czasu na to, żeby się nad sobą użalać.

Vincent nie miał dobrego dnia. Już pomijając to całe święto zakochanych, które draniło go swoim istnieniem samo w sobie. Zazwyczaj po prostu je ignorował albo szedł do jakiegoś pubu  upić się z daleka od własnej żony. Teraz nie musiał tego robić – raszpla została w Londynie, a on nawet nie próbował być miły na tyle, by wysłać jej jakąś kartkę czy kwiaty. Od samego rana chodził jakoś dziwacznie nabzdyczony i kilka razy nawet nawarczał na zbyt radosnych i psotliwych uczniów tego dnia. Wszystkiego nie polepszał też fakt, że dostał przydział pilnowania dzieciaków w Hogsmeade. No i, na samym końcu, jakby nadal było za mało – poślizgnął się na lodzie tu pod herbaciarnią i przejechał dupskiem po zimnym chodniku. Mało przystojnie, trzeba było dodać.

Bluzniąc pod nosem próbował się podnieść, a to wszystko oczywiście na oczach nikogo innego, jak Lesliego mcBride'a... Z którym nie rozmawiał praktycznie od temtego wieczora w dziale ksiąg zakazanych. Świetnie. Nic tylko się powiesić.

Cecille, jak co walentynki, ręce miała pełne roboty. Ledwo wyrabiała się z zamówieniami i coraz bardziej żałowała, że nie zatrudniła jeszcze kogoś do pomocy, chociaż na ten jeden weekend. problem polegał na tym, że wytrenowanie młodego Colina było strasznie czasochłonne, a co dopiero kolejnego pracownika? Z drugiej strony odbieranie zamówień nie było szczególnie wymagające.

Zajęta zamówieniem nie zauważyła nawet, jak podstępny stary dziad się do niej zakrada. Dopiero, kiedy doleciała do niej walentynka, zatrzymała się na chwilę, spoglądając na nią w chwili zaskoczenia. Domyślała się, czyja to była sprawa – nie pierwszy raz jej takie numery odwalał. Rozejrzała się więc wokół, ale nie wpadła na to, żeby spojrzeć akurat w tę stronę, z której człapał Larrian. No tak bywa, nie?

Kątem oka zdążyła zauważyć zamieszanie przy wejściu, roztrzaskaną filiżankę i mokrego od herbaty klienta. Nosz cholera jasna! Zawsze musiało się coś takiego odwalić. Machnęła więc tylko ręką na Colina, żeby pomógł im to wszystko posprzątać, a sama dokończyła zamówiony przez jeden stolik deser i odłożyła go na ladę.

Vincent nie miał świetnego dnia. Prawdę mówiąc, miał kilka gorszych miesięcy. I chociaż trzymał się całkiem nieźle, teraz miał ochotę po prostu zawrócić, pójść do swojej komnaty i zostać w niej przez kilka następnych tygodni. Niestety, nie było mu to dane – chwilę po swoim jakże żałosnym upadku usłyszał głos McBride'a i ujrzał jego wyciągniętą dłoń. Świetnie, ze wszystkim ludzi na świecie to właśnie on mył świadkiem jego żałosnego tańca na lodzie.

— Nie powiedziałbym. — Burknął pod nosem, przyjmując pomoc. Dosłownie trzy sekundy potem już tego żałował, bo przeciążony jego ciężarem McBride zaczął chwiać się na lodzie i lecieć prosto na niego. Świetnie. Tylko tego im brakowało. Kanapki z nauczycieli tuż pod wejściem do herbaciarni.

Cecille miała tyle roboty, że nie wiedziała w co ręce włożyć. Całe szczęście, że Colin poradził sobie z ogarnięciem tego nieszczęścia, jakim był Scamander... To znaczy, jego wypadek. Kobieta odetchnęła więc lekko w tym samym czasie czując, jak ktoś obejmuje ją w pasie a potem daje buziaka w policzek. Nie musiała nawet się w jego stronę odwracać, by wiedzieć kim był – może i kiedyś miała wielu kochanków, ale ostatnimi czasy nie narzekała na nadmiar adoratorów. Poza tym, czy przed kilkoma sekundami nie dostała od niego walentynki? Zaśmiała się cicho, rozluźniając na chwilę.

— Powiedziałabym, że z taką klientelą to nigdy nie będzie spokojnie. Czy oni przechodzą jakiś test pizdowatości zanim dostają pracę w tym Hogwarcie? Co jeden to lepszy!