Ślub | Cecille & Inigo

Cecille nie miała nigdy żadnego wzorca do naśladowania, jeżeli chodziło o życie rodzinne – nigdy nie miała ojca, bardzo szybko straciła matkę a rodzice adopcyjni... Cóż, nie byli najgorsi ale w momencie, w którym pojawiły się ich własne, biologiczne dzieci bardzo szybko o niej zapomnieli. Już od samego początku rodzina wydawała jej się więc czymś bardzo sztucznym i całkowicie dla niej nieosiągalnym. Z jednej strony być może chciała mieć swój własny kąt z ludźmi, którym by na niej zależało. Z drugiej strony tego właśnie cały czas się bała i uciekała jak najdalej się dało. Nie trzeba było być geniuszem by domyślić się, że wcale nie chciała tego dziecka, które powoli szykowało się na przyjście na świat. Myśl o ślubie i byciu żoną zdawała się czasem ją paraliżować, co dopiero świadomość, że za niecałe dwa miesiące miała być czyjąś matką.

— Nie jestem pewna czy w całym kraju produkuje się wystarczająco dużo alkoholu, żeby pokonać ten strach. — Zaśmiała się cicho, odrobinę nerwowo. Tak, coraz bardziej docierało do niej, że jeszcze tego wieczoru zostanie panią Larrain. Dziwne uczucie, nie dało się ukryć. Nie będzie raczej tęsknić za nazwiskiem panieńskim, nie było w końcu tak naprawdę nigdy jej. Wątpiła jednak by zmiana nazwiska miała zmienić i ją – wciąż będzie sobą, całkowicie nieodpowiednią na pozycji żony i matki kobietą.

— Masz na myśli – prawie nie jak ledwo tocząca się beczka? — Parsknęła, tym razem całkowicie szczerze rozbawiona. Nie musiał kłamać, widziała się w lustrze a opięta kiecka nie pozwalała zapomnieć jakim grubasem właśnie była. Już nie mówiąc o tym, że chodzenie też nie należało do najłatwiejszych w tej chwili. Ciężko ją było nawet porządnie przytulić przez brzuch, w którym małe stworzenie jak na zawołanie postanowiło urządzić sobie konkurs taneczny. Kopiące dziecko nie było nowością, ale z pewnością nie było też czymś, do czego (jeszcze) panna Beaufort przywykła.