I wanna be… [Lance w poszukiwaniu uznania]
Niektóre Pokemony znały się na uzdrawianiu. Niestety, ani Zubat ani Dreepy nie byli w stanie pomóc. Sprawa jednak wyglądała zupełnie inaczej w przypadku galariańskich Ponyt, o czym zarówno Lance jak i Reina zdawali się w tej chwili nie pamiętać. Była to prawdopodobnie wina stresu i paniki, ale nie dało się nie zauważyć, że żadne z nich nie wpadło na pomysł skorzystania z pomocy Pokemona dziewczyny.
Gdy Reina się podniosła, ściskając opiekuńsko nieprzytomnego Zubata, Ponyta zakręciła się przy niej zainteresowana. Od samego początku zaglądała jej przez ramię, nie mając jednak dostępu do pokrzywdzonego stworzenia. Dopiero, gdy jej właścicielka prowadziła szybką wymianę zdań ze swoim towarzyszem, Ponyta pochyliła się w stronę zawiniątka i potarła je swoim rogiem.
— W porządku. Tylko nie wpakuj się w żadne kłopoty beze mnie. — Powiedziała dziewczyna, gdy nagle zorientowała się, że Pokemon znajdujący się w jej ramionach zamachał skrzydełkiem. Było to bardzo delikatne, słabe machnięcie i wyglądało na to, że stworzenie i tak będzie potrzebowało pomocy specjalistów z PokeCenter, ale hej... przynajmniej w końcu dawało jakieś znaki życia.
— Dreeepy! — Pokemon wykrzyknął pewien siebie, gotowy do tego, żeby podążyć wgłęb ciemnej jaskini. Zubat zatrzepotał niepewnie skrzydełkami, spoglądając za odchodzącą w stronę Hammerlocke Reiną, ostatecznie jednak decydując się podążyć z Lancem do środka. Z początku nic nie wydawało się niezwykłe – ciemno, zimno i ciężko było w ogóle chodzić bez wpadania na rozrzucone wszędzie kamienie. Pod tym względem Zubat miał dużą przewagę zarówno nad Lancem jak i Dreepym. W końcu jednak dotarli do szerszej części, co dało się wywnioskować po większym echu przy stawianiu kroków w ciemności. Chociaż oczy przyzwyczaiły się już do braku światła, Lance nie był w stanie dostrzec więcej niż ledwo zarysowanych kształtów pomieszczenia.