Walentynki 1939

Leslie zawsze miał mieszane uczucia co do święta zakochanych. W tym roku różnica była tylko taka, że nie miał na nie żadnych odgórnie narzuconych planów - zawsze obejmowały one spotkanie z Rose, co od ich spotkania w grudniu raczej nie mogło już mieć miejsca. Tak więc nie pozostało mu nic innego, jak tylko zgłosić się do pilnowania dzieciaków wychodzących do Hogsmeade, licząc, że znajdzie jakiś w miarę cichy kąt w herbaciarni, gdzie będzie mógł napić się czegoś ciepłego i pomyśleć na spokojnie.
Nie zdążył jednak dotrzeć nawet do Tisanerie Beaufort, kiedy jego oczom ukazał się obrazek wyjątkowo smętny w swej naturze. Nikt inny, jak sam profesor Royce, do którego prawie nie odzywał się przez ostatnie dwa miesiące, wykonał wyjątkowo piękny piruet na zlodowaciałej drodze i z hukiem obił sobie dupsko o zmarznięte kamienie. Zostawienie go w takiej sytuacji nie wchodziło w rachubę, nawet jeśli Leslie miał trochę ochotę uciec mu z oczu w pośpiechu.
Zamiast uciekać jednak, zebrał się w sobie, wepchnął okulary głębiej na nos i podszedł do mężczyzny ostrożnie, by samemu nie podzielić jego losu.
- W porządku? - odezwał się, wyciągając do niego rękę. Nie był silny, a Royce był mniej więcej dwa razy większy od niego w każdą stronę, więc ta pomoc pewnie na niewiele mu się zdała, ale przynajmniej zaoferował, tak?