Walentynki 1939
Leslie zupełnie nie był świadomy tego, w jak złym stanie był ostatnimi czasy Vincent. Oczywiście zauważył, że był ponury, ale czy on zazwyczaj tak właśnie nie wyglądał? Wydawał się być z natury człowiekiem dość poważnym, który nie suszył zębów do każdej napotkanej osoby, a skoro ze sobą nie rozmawiali... Bo czy faktycznie ze sobą nie rozmawiali, czy po prostu ze sobą nie rozmawiali? McBride roztrząsał tą jakże filozoficznie brzmiącą kwestię nie raz w ciągu ubiegłego miesiąca, ale nadal nie znalazł żadnej sensownej odpowiedzi na palące go wyraźnie pytanie.
Cóż, przynajmniej Vincent mu odpowiedział, co oznaczało, że nie nie rozmawiał z nim tak całkowicie. To już jakiś start, prawda? Nawet, jeśli wcale nie wyglądał na ucieszonego jego widokiem.
Podał mu rękę i chciał pomóc wstać, ale niestety - nie wziął pod uwagę ani tego, że obaj stali na śliskim podłożu, ani nawet tego, że Vincent był od niego zwyczajnie dużo cięższy. Rzecz jasna, mogło się to skończyć tylko w jeden sposób.
Stracił równowagę i jak ostatnia pizda runął na i tak nieźle już obitego Royce'a, wydając przy tym bliżej nierozpoznany dźwięk. Całe szczęście, że szybko udało mu się stoczyć na lód obok, bo wylegiwanie się na klatce piersiowej leżącego na środku drogi mężczyzny nie było zbyt dobrze widziane. Szczególnie, kiedy mowa była o dwóch nauczycielach.
- Wy-wybacz. - jęknął, starając się podnieść trochę niezgrabnie. Żałosne. Przynajmniej mógł udawać, że policzki zaczerwieniły mu się z zimna, nie wstydu.
Cóż, przynajmniej Vincent mu odpowiedział, co oznaczało, że nie nie rozmawiał z nim tak całkowicie. To już jakiś start, prawda? Nawet, jeśli wcale nie wyglądał na ucieszonego jego widokiem.
Podał mu rękę i chciał pomóc wstać, ale niestety - nie wziął pod uwagę ani tego, że obaj stali na śliskim podłożu, ani nawet tego, że Vincent był od niego zwyczajnie dużo cięższy. Rzecz jasna, mogło się to skończyć tylko w jeden sposób.
Stracił równowagę i jak ostatnia pizda runął na i tak nieźle już obitego Royce'a, wydając przy tym bliżej nierozpoznany dźwięk. Całe szczęście, że szybko udało mu się stoczyć na lód obok, bo wylegiwanie się na klatce piersiowej leżącego na środku drogi mężczyzny nie było zbyt dobrze widziane. Szczególnie, kiedy mowa była o dwóch nauczycielach.
- Wy-wybacz. - jęknął, starając się podnieść trochę niezgrabnie. Żałosne. Przynajmniej mógł udawać, że policzki zaczerwieniły mu się z zimna, nie wstydu.